Kinesiology Taping w terapii wybranych dysfunkcji stawu kolanowego może być stosowany w okresie ostrym, podostrym, przewlekłym oraz w późniejszym czasie jako forma prewencyjna urazów. Istotnym elementem jest dostosowanie odpowiedniego naprężenia plastra do okresu pourazowego. W okresie ostrym i podostrym naprężenie aplikacji nie powinno przekraczać 35%, jednak w późniejszym czasie można stosować napięcie do 100% rozciągliwości taśmy. Poniżej zaprezentowano zastosowanie wybranych aplikacji dla stawu kolanowego w oparciu o literaturę oraz doświadczenia własne.
Obrzęk stawu kolanowego
Plaster w kształcie wachlarza. Aplikacja rozpoczyna się powyżej miejsca obrzęku. Baza plastra naklejana jest bez naciągnięcia, zaś strefa terapeutyczna z napięciem 10-15%. Aplikacja przebiega przez miejsce objęte obrzękiem. Celem aplikacji jest zmniejszenie bólu, obrzęku oraz zwiększenie przepływu płynu limfatycznego.
Niestabilność stawu kolanowego
Aplikacje stosowane w tej dysfunkcji mają przede wszystkim na celu poprawę stabilizacji oraz wspomaganie pracy mięśniowej. Poniżej zaprezentowano dwa warianty aplikacji – oba warianty mogą być stosowane równocześnie. Pierwsza aplikacja wymaga zastosowania dwóch plastrów w kształcie litery „I” o długości około 20 cm. Plaster naklejany jest na bocznej i przyśrodkowej stronie stawu kolanowego z napięciem 75-100%.
Drugi wariant aplikacji również wykorzystuje dwa plastry w kształcie litery „I”. Początek pierwszego plastra znajduje się się przyśrodkowo poniżej guzowatości kości piszczelowej, a początek drugiego plastra bocznie poniżej guzowatości kości piszczelowej. Plastry krzyżują się na wysokości guzowatości kości piszczelowej. Koniec aplikacji znajduje się na udzie. Naprężenie plastra wynosi 75-100%.
Przeprost w stawie kolanowym
Celem aplikacji jest ograniczenie wyprostu w stawie kolanowym poprzez wsparcie ruchu zgięcia. Plaster w kształcie litery „I” o długości około 25 cm. W pierwszej fazie aplikację wykonuje się na delikatnie zgiętym kolanie. Początek aplikacji znajduje się na wysokości 1/3 dalszej uda po stronie tylnej, a koniec na wysokości 1/3 bliższej goleni po stronie tylnej. Naprężenie plastra wynosi 25-75%. Następnie prosi się pacjenta o wykonanie maksymalnego wyprostu stawu kolanowego i dokleja się plaster do ciała.
Niestabilność rzepki
Celem aplikacji jest ustabilizowanie rzepki w jej prawidłowym anatomicznym ustawieniu. Plaster w kształcie litery „Y”. Baza bez naprężenia, ogony obejmują rzepkę z dwóch stron. Przed wykonaniem aplikacji terapeuta musi skorygować ustawienie rzepki i utrzymać prawidłowe ustawienie do zakończenia plastrowania.. Rzepka może znajdować się w nieprawidłowym ustawieniu górnym lub bocznym i ze względu na jej lokalizację można wyróżnić aplikację dla przesunięcia górnego (naprężenie 75-100%) – oraz dla przesunięcia bocznego (naprężenie 25-50%) – Końcówki ogonów bez napięcia.
Nawykowe zwichnięcie rzepki
Celem aplikacji jest przede wszystkim zapobieganie nawykowemu zwichnięciu rzepki. Bazy bez napięcia. Bazę przesuwa się w kierunku restrykcji lub bezbólowym i dokonuje się naklejenia ogonów z naprężeniem 50-75%. Końcówki ogonów bez napięcia.
Osłabienie mięśnia czworogłowego uda
Celem aplikacji jest wspomaganie pracy mięśnia czworogłowego uda oraz przyśpieszenie jego regeneracji. Plaster w kształcie litery „Y”. Początek aplikacji znajduje się w okolicy kolca biodrowego przedniego dolnego. W pierwszej fazie kończyna dolna jest wyprostowana. Plaster nakleja się na przedniej części mięśnia czworogłowego bez napięcia. Następnie prosi się pacjenta o zgięcie stawu kolanowego i wąsy aplikacji okleja się wokół stawu kolanowego w kierunku guzowatości bez napięcia.
Powyższy artykuł stanowi część publikacji pt Plastrowanie dynamiczne w terapii wybranych dysfunkcji stawu kolanowego. opublikowanego na łamach czasopisma Journal of Health Sciences. Praca w całości wraz z literaturą dostępna na stronie wydawcy.
Nawykowe zwichnięcie rzepki
